آیا واقعی گرایی جدید از مصادیق واقعی گرایی جانشینی است؟

واقعی گرایی یک آموزه هستی شناسانه است که براساس آن، دامنه اشیاء موجود و دامنه اشیاء واقعی اینهمان است. مطابق با این آموزه، برای حل هر مسئله فلسفی، نیازی به تعهد وجودی به اشیاء غیرواقعی نداریم. رویکرد لینسکی، زالتا و نلسون یکی از رویکردهای موجود به واقعی گرایی است که به واقعی گرایی جدید معروف شده است. آنها، پیش فرض جدیدی در باب اشیاء موجود را مبنای کار خود قرار داده اند که براساس آن، یک شی ء انضمامی، در حقیقت احتمالاً انضمامی است و یک شی ء غیرانضمامی، اگر (بر خلاف عدد 11) انتزاعی نباشد، (مانند فرزند مسیح (ع)) احتمالاًً غیرانضمامی است. آنها به این ترتیب، موفق می شوند از طریق فرض وجود اشیاء احتمالاًً غیر انضمامی، مدلی با دامنه ثابت و با سورهای غیرجهان- محدود تشکیل دهند که می تواند فرمول هایی مانند فرمول بارکان، عکس فرمول بارکان، وجود ضروری، و امکان های تودرتو را معتبر سازد و تأویل مناسبی از شهودهایی که از فرمول ممکن بودگی موجودات غریبه حمایت می کنند، ارائه دهند. در عین حال، منتقدانی نظیر کارِن بنِت معتقدند که در این رویکرد، هویات غیرواقعی، به عنوان اشیاء واقعی قلمداد شده اند، به گونه ای که واقعی گرایی جدید، از مصادیق واقعی گرایی جانشینی است. ما در این مقاله، سعی کرده ایم تا با تشریح رویکرد واقعی گرایی جدید و انتقادهای مطرح شده بر آن، به توضیح واقعی گرایی جانشینی بپردازیم و با اتخاذ موضعی مخالف با موضع کارِن بنِت، نشان دهیم که واقعی گرایی جدید، از مصادیق واقعی گرایی جانشینی نیست.